«Είχε πολύ άγχος, γι’ αυτό έπαθε καρδιακή προσβολή». Είναι μια φράση που ακούμε συχνά από πολλούς ανθρώπους. Τα τελευταία χρόνια, στους διαχρονικά σταθερούς παράγοντες κινδύνου για την εμφάνιση καρδιαγγειακής νόσου (κάπνισμα, υπέρταση, επίπεδα χοληστερόλης, διαβήτης) προστίθενται και οι ψυχοκοινωνικοί παράγοντες κινδύνου (άγχος, κατάθλιψη, κοινωνική τάξη).
Είναι γεγονός ότι η κατάθλιψη και το άγχος εμφανίζονται πολύ πιο συχνά στους ασθενείς με καρδιαγγειακή νόσο από ότι στο γενικότερο πληθυσμό. Τα τελευταία είκοσι χρόνια, η κατάθλιψη θεωρείται πια παράγοντας κινδύνου για την εμφάνιση οξέος ισχαιμικού επεισοδίου σε ασθενείς με χρόνια καρδιαγγειακή πάθηση (Carney & Freedland, 2007).
Σε πρόσφατη μελέτη στο ‘Circulation’ (Ariyo et al, 2000) η κατάθλιψη, ειδικά στους ηλικιωμένους, έδειξε να σχετίζεται με τη χειροτέρευση των συμπτωμάτων της στεφανιαίας νόσου και ανέβασε το δείκτη θνησιμότητας σε αυτή την ομάδα ασθενών.
Φαίνεται λοιπόν ότι η καρδιαγγειακή νόσος και η κατάθλιψη είναι αχώριστες. Και αυτό γιατί, αν και η κατάθλιψη θεωρείται παραδοσιακά ψυχιατρική νόσος, εντούτοις διέπεται από παθοφυσιολογικούς μηχανισμούς που αφορούν και την καρδιαγγειακή λειτουργία.
Πλέον η σύνδεση της καρδιολογίας με τη ψυχική κατάσταση του ατόμου είναι διαπιστωμένη και τα οφέλη της ψυχοθεραπευτικής παρέμβασης στην ομαλότερη και καλύτερη αποκατάσταση των ασθενών συνεχώς επαληθεύονται. Οι κυριότεροι στόχοι – δράσεις των σύγχρονων παρεμβάσεων αφορούν είτε άμεσα τη μείωση του στρες και της κατάθλιψης και των συνεπακόλουθων νευροφυσιολογικών μεταβολών (ταχυπαλμιών, αρτηριακή υπέρταση κα) είτε έμμεσα μέσω της συμμόρφωσης στις οδηγίες του θεράποντα ιατρού και την υιοθέτηση ενός υγιέστερου τρόπου ζωής.